شاهرخ ظهیری - مشاور کشاورزی و صنایع غذایی اتاق تهران
چندی پیش چه از طریق تلویزیون و چه دیگر رسانه ها، اعلام شد که 1700 تن سیب زمینی برای تثبیت نرخ آن در بازار معدوم شده است.
در شرایطی که مشکل بی آبی و کم آبی، کشاورزی را به طرف سیاست های کشت هدایت می کند، نبود برنامه ریزی کشت هم دچار نابسامانی اوضاع کشاورز از یک طرف و صنایع تبدیلی کشاورزی از طرف دیگر شده است، زیرا وقتی کشاورزی میتواند رونق داشته باشد که کشاورز قبل از کشت محصول خود را فروخته باشد و این امر مستلزم کشت برنامه ای است.
تنها در سال جاری نیست که سیبز مینی تولید شده معدوم می شود. هر سال صنعت تبدیلی و کشاورزی با این مسأله روبرو هستند. یکسال گوجه فرنگی خارج از برنامه و نیاز تولید می شود و سال بعد وقتی که کشاورز بازاری برای فروش آن نداشت کشت آن را متوقف می کند. در نتیجه صنایع با کمبود مواد اولیه روبرو می شوند. این مسأله برای سایر محصولات مانند پیاز هم صادق است.
امر معدوم کردن 1700 تن سیب زمینی یک موضوع دیگر را هم ثابت می کند که ایران از لحاظ شرایط آب و هوایی و با همه مشکلاتی که وجود دارد، استعداد تولید محصولات کشاورزی را که علاوه بر تأمین نیاز کشور به صادرات هم کمک کند، دارد.
در سال های گذشته با گزارشهایی که از طریق کمیسیون کشاورزی اتاق ایران و تهران برای وزارت جهاد کشاورزی تهیه شد، استدلال شد که مانند اکثر کشورها باید دو انجمن و دو تشکل در مقابل هم قرار گیرند.
تشکل صنایع تبدیلی که برای تولیدات خود جمعاً چه مقدار از محصولات کشاورزی نیاز دارد و تشکل های کشاورزی که اعلام آمادگی کند محصول مورد نیاز صنعت را کشت کنند و این فکر در وزارت جهاد کشاورزی جا افتاد که شرکتهای سهامی زراعی باید در سطح کشور این معضل را حل کنند، اما متأسفانه این کار به مرحله اجرا در نیامد و نتیجه این است که در حالیکه سیب زمینی می تواند جای گندم را در امر تغذیه جامعه بگیرد، به جای غذای جامعه به زیر خاک می رود. وزارت جهاد کشاورزی باید این زنگ خطر را حس کند و هرچه زودتر در ساختار کشت و هماهنگی با صنعت تبدیلی چاره اندیشی کند.
چندی پیش چه از طریق تلویزیون و چه دیگر رسانه ها، اعلام شد که 1700 تن سیب زمینی برای تثبیت نرخ آن در بازار معدوم شده است.
در شرایطی که مشکل بی آبی و کم آبی، کشاورزی را به طرف سیاست های کشت هدایت می کند، نبود برنامه ریزی کشت هم دچار نابسامانی اوضاع کشاورز از یک طرف و صنایع تبدیلی کشاورزی از طرف دیگر شده است، زیرا وقتی کشاورزی میتواند رونق داشته باشد که کشاورز قبل از کشت محصول خود را فروخته باشد و این امر مستلزم کشت برنامه ای است.
تنها در سال جاری نیست که سیبز مینی تولید شده معدوم می شود. هر سال صنعت تبدیلی و کشاورزی با این مسأله روبرو هستند. یکسال گوجه فرنگی خارج از برنامه و نیاز تولید می شود و سال بعد وقتی که کشاورز بازاری برای فروش آن نداشت کشت آن را متوقف می کند. در نتیجه صنایع با کمبود مواد اولیه روبرو می شوند. این مسأله برای سایر محصولات مانند پیاز هم صادق است.
امر معدوم کردن 1700 تن سیب زمینی یک موضوع دیگر را هم ثابت می کند که ایران از لحاظ شرایط آب و هوایی و با همه مشکلاتی که وجود دارد، استعداد تولید محصولات کشاورزی را که علاوه بر تأمین نیاز کشور به صادرات هم کمک کند، دارد.
در سال های گذشته با گزارشهایی که از طریق کمیسیون کشاورزی اتاق ایران و تهران برای وزارت جهاد کشاورزی تهیه شد، استدلال شد که مانند اکثر کشورها باید دو انجمن و دو تشکل در مقابل هم قرار گیرند.
تشکل صنایع تبدیلی که برای تولیدات خود جمعاً چه مقدار از محصولات کشاورزی نیاز دارد و تشکل های کشاورزی که اعلام آمادگی کند محصول مورد نیاز صنعت را کشت کنند و این فکر در وزارت جهاد کشاورزی جا افتاد که شرکتهای سهامی زراعی باید در سطح کشور این معضل را حل کنند، اما متأسفانه این کار به مرحله اجرا در نیامد و نتیجه این است که در حالیکه سیب زمینی می تواند جای گندم را در امر تغذیه جامعه بگیرد، به جای غذای جامعه به زیر خاک می رود. وزارت جهاد کشاورزی باید این زنگ خطر را حس کند و هرچه زودتر در ساختار کشت و هماهنگی با صنعت تبدیلی چاره اندیشی کند.
نظر شما