بهمن موسوی در جام جم نوشت:

 دوستی دارم که بتازگی از هلند به وطن سفر کرده است. در میهمانی که شماری از دوستان قدیمی به افتخار او دور هم جمع شده بودیم، سخن از روغن پالم و حواشی آن رفت و در ادامه مسیر حرف به اینجا کشید که صنایع غذایی داخلی بعضا تعهد کمی به حقوق مصرف‌کنندگان محصولاتشان و بخصوص سلامت آنها دارند.

دوست ما که در سفرش، نگاهش به برخی تیترهای ما مطبوعاتی ها درباره آلودگی برخی محصولات صنایع غذایی ایران خورده بود، ماجرای جالبی را نقل می کرد.

وی می گفت در کشورهای غربی و ازجمله هلند، مدیران بنگاه های تولیدی که محصولاتشان به طور مستقیم با سلامت مردم سر و کار دارد، قبل از انتخاب شدن به سمت مدیریت، تعهدنامه ای مبنی بر پایبندی به تولید محصولی سالم برای مصرف کنندگان را امضا کرده و به سازمان های مردم نهاد بخش مربوط (ان.جی.او) می سپارند تا در صورت بروز هرگونه مشکل، مدیر بنگاه تولیدی عذر و بهانه ای برای شانه خالی کردن از مسئولیت نداشته باشد. جالب است که به نقل این دوست، وقتی مدیری می خواهد در بنگاه های معتبر صنایع حساسی چون صنایع غذایی مشغول به کار شود، گواهی آن سازمان های مردم نهاد برای پایبندی وی به اصول سلامت محصولات تولیدی اش، اعتبار ویژه ای محسوب شده و پایه ای مهم برای حسن شهرت است. به طوری که وی با افتخار اعلام می کند که مثلا در طول سابقه مدیریتی اش در صنایع غذایی، بارها تعهداتی برای رعایت سلامت و کیفیت محصولاتش سپرده و از آن سربلند بیرون آمده است… وی می گفت اگر مشکلی در کیفیت محصولات غذایی بنگاهی به وجود آید، آن بنگاه بیش از آن که از دولت بترسد، از سازمان های مردم نهاد و تعهدی که به آنان سپرده حساب می برد، چون می داند اگر آن سازمان علیه وی اعلام جرم کند، وی تا پایان عمر کاری، موفق به اشتغال در آن صنعت و صنایع مشابه نخواهد شد…

آیا بهتر نیست ما هم در کشورمان با تشکیل چنین نهادهایی نسبت به سلامت مردم برای صنایع غذایی ایجاد تعهد کنیم. به نظر می رسد وقت آن فرارسیده که با نگاهی به این گونه تجربه های کشورهای دیگر در بحث سلامت غذایی محصولات تولیدی کشورمان، استانداردهایی جدید و از جنسی دیگر تدوین کنیم و طرحی نو دراندازیم… .