محمدرضا جمشیدی
یازدهمین نمایشگاه بین‌المللی مواد اولیه، ماشین‌آلات و محصولات شیرینی و شکلات در حالی برپا شده است که فعالان این صنعت پرمزیت در عرصه اقتصاد کشور کماکان با مشکلات بسیاری دست و پنجه نرم می‌کنند.
مسایل کلان اقتصاد کشور و حمایت نشدن از آنها در سال تولید ملی از یکسو و پابرجایی مساله مهمی به عنوان تامین مواد اولیه از دیگر سو شرایط را به گونه‌ای برای این صنعت رقم زده که روند رو به صعود صادرات شیرینی و شکلات که تا سال 89 به 600 میلیون دلار صادرات (45 درصد کل صادرات صنایع غذایی) رسیده بود، در سال گذشته با افت مواجه شد، صنعتی که امکان تا یک میلیارد دلار صادرات را هم دارد.  
جالب آن است که صنعتی با حدود 100 هزار نفر اشتغالزایی مستقیم و 600 میلیون دلار صادرات را صنعتی فانتزی تلقی می‌کنیم! و حمایت خود را کماکان متوجه صنایعی نظیر خودروسازی و ... می‌سازیم.
صنعتی که در طول یک دهه گذشته به واسطه سرمایه‌گذاری‌های کلانی که بخش خصوصی در آن انجام داده، به طرز چشمگیری از نظر کیفیت، کمیت، بسته‌بندی و ماندگاری رشد و جهش یافته، به طوری که میزان تولید این بخش از حدود 400 هزار تن سال 81 به حدود 5/1 میلیون تن در سال 89 و رشد 2/5 برابری تولید رسیده است.
به راستی چرا به صنعت استراتژیکی نظیر شیرینی و شکلات در کشور ما به چشم فانتزی نگریسته می‌شود؟ آیا صنعت دیگری را سراغ داریم که با هزینه‌ای معادل این صنعت بتواند این حجم اشتغالزایی و ارزآوری داشته باشد؟
فعالان این صنعت سال‌هاست از تخصصی نبودن روغن‌های مصرفی‌شان گلایه دارند، انحصار آرد و شکر هم در گذشته بسیار آنها را آزار داده است و انرژی آنها قبل از آنکه به واسطه رویارویی با مسایل کلان اقتصاد نظیر نوسان نرخ ارز، نرسیدن بسته‌های حمایتی هدفمندی یارانه‌ها، معضلات مالیات بر ارزش افزوده، بیمه، افزایش ناگهانی قیمت مواد اولیه، ممانعت غیرمنطقی با افزایش بهای محصولات و کشمکش با سازمان حمایت و ... تحلیل برود، خالی شده است.
به واقع هنوز معلوم نیست که چرا از سرمایه‌گذاران بخش خصوصی آنگونه که باید حمایت نمی‌کنیم و گاه و بی‌گاه با مسایل و موانع داخلی آنها را سرگرم می‌کنیم؟!
این صنعت قابلیت تولید، صادرات و اشتغالزایی دو برابر میزان فعلی را دارد و اگر تنها اندکی برای آنها مانع‌تراشی نکنیم، به طور حتم این آرمان دست یافتنی است.
بپذیریم در اقتصاد امروز جهانی کیفیت حرف نخست رقابت را می‌زند و برای تولیدکنندگانی که در هر مقطع زمانی با کیفیت خاصی محصول خود را دریافت می‌کنند و قیمت‌های مواد اولیه هم به طور دایم در نوسان است، امکان برنامه‌ریزی برای تولید و صادرات کیفی مهیا نخواهد بود و اینگونه می‌شود که با دستان خود اقتصاد کشور را از مزیت‌های یک صنعت پرمزیت محروم ساخته‌ایم.
یازدهمین نمایشگاه بین‌المللی شیرینی و شکلات هم به تاسی از شرایط کلی اقتصاد به رغم آنکه در زمره نمایشگاه‌های موفق کشور قرار می‌گیرد، اما از بعد صادراتی نمی‌تواند به ایفای نقش بپردازد.
شاید غیبت برخی برندهای صادراتی و صاحب نام این بخش به خاطر همین ضعف نمایشگاه باشد که البته ارتباطی با مجریان نمایشگاه پیدا نمی‌کند و متولیان علم اقتصاد کشور باید به دنبال برنامه‌ریزی برای شکل‌گیری پازل صادراتی نمایشگاه‌های بین‌المللی کشور باشند و تمهیدات لازم را در این خصوص بیندیشند.