مقوله امنیت غذایی در شرایط کنونی جهان، به عنوان یکی از مؤلفه های امنیت ملی کشور ها مطرح است. تحقق امنیت غذایی در ایران در دهه های گذشته با چالش های متعددی مواجه بوده است که برخی از آنها پس از گذشت سال ها، به شکل مزمن تبدیل شده و حتی حالت بحرانی به خود گرفته اند. بررسی های صورت گرفته نشان می دهد، تداوم برخی از این چالش ها ناشی از ایراد های مدیریتی و عدم اهتمام جدی به مقوله خودکفایی در محصولات راهبردی کشاورزی است که خود را در نفوذ پایین دانش و فناوری در کشاورزی و به تبع آن بهره وری پایین تولیدات کشاورزی نشان می دهد. بررسی ها حاکی از آن است در دو سال ابتدایی دولت سیزدهم در بخش کشاورزی نیز اقدامات فراگیر و اثربخشی برای رفع این چالش ها صورت نگرفته است. تشویق خردی اراضی با صدور سند مالکیت رسمی برای اراضی خرد، عدم مدیریت مناسب تبعات ناشی از حذف ارز ترجیحی، عدم ثبات لازم در سیاست های اقتصادی و اداری بخش، نبود برنامه ریزی مناسب و فراگیر به منظور افزایش ضریب نفوذ دانش و عدم اهتمام به احیای مرغ لاین سویه آرین، ازجمله مهم ترین ایرادهای عملکردی این دوره است. با وجود این، فرصت های استفاده نشده فراوانی در بخش کشاورزی وجود دارد که در صورت بهره برداری از آنها می توان شاهد تحولات شگرف و جهش دانش بنیان در این بخش بود. گزارش حاضر، در خاتمه، الزامات تحقق امنیت غذایی دانش بنیان در کشور با اتکا به تولید داخلی را به همراه چارچوب برنامه ای را مشتمل بر اقدامات اجرایی، اهداف کمّی، نتایج مورد انتظار و دستگاه های متولی مربوطه، ارائه کرده است.

برای مشاهده متن کامل گزارش کلیک کنید