این جشنواره دوسالانه که از سال ۱۳۹۹ آغاز شده بود با تأخیری یکساله و در شرایطی برگزار شد که در نظر داشت با رفع نقیصه ادوار گذشته، بخش رسانه‌های تخصصی را به جشنواره بیافزاید تا با جامعیت بیشتری برگزار شود.
از این‌رو طی جلسات مختلف با نمایندگان انجمن رسانه‌های تخصصی کشاورزی و صنایع غذایی و تبیین آیتم‌های مختلف و برگزاری جلسات متعدد داوری مبادرت به گزینش برگزیده‌ها کرد.
اگرچه از نتایج داوری نتیجه‌ای درز نکرد، اما چند روز قبل از برگزاری جشنواره شنیده شد چند آیتم از جمله مقاله برتر به‌واسطه برگزیده شدن مقاله‌ای انتقادی از سوی هیأت داوران، حذف شده است! ‌
رویکردی که از همان ابتدا نشان می‌داد که مجریان این جشنواره جسارت و شهامت لازم برای برگزاری چنین جشنواره‌ای را ندارند و یا شاید جلوس بر صندلی ریاست برای‌ آن‌ها مهمتر از یادواره‌ای باشد که هر ایرانی دلسوخته‌ای برای جسارت‌ها و شجاعت‌های آن شهید والامقام کلاه از سر بر می‌دارد.
به‌هر ترتیب روز قبل از برگزاری جشنواره، گویا اسامی نشریات برتری که قرار است مورد تقدیر قرار گیرند فاش می‌شود و تازه داستان از این نقطه آغاز می‌شود.
ابتدا رسانه‌هایی که برگزیده نشدند فریاد وامصیبتا سر می‌دهند و به‌دنبال سهم‌خواهی و تحت فشار قرار دادن مجریان بر می‌آیند و مباحثی از این دست را مطرح می‌کنند که بدنه وزارت جهادکشاورزی نباید وارد رقابت رسانه‌های تخصصی شود و بعد که تیرشان به سنگ می‌خورد و تحریک و تشویق یکی از پیشکسوتان به جار و جنجال برای تحت تأثیر قرار دادن تنی چند از داوران به سنگ می‌خورد، دست به دامن دوستان خود در حلقه‌های بالایی مدیریتی وزارتخانه می‌شوند تا با مفاهیمی نظیر این‌که به مصلحت نیست نام رسانه‌ای به‌عنوان رسانه تخصصی برگزیده جشنواره معرفی شود و مسائلی از این دست مقام بالادستی برگزارکنندگان جشنواره را وادار به اعمال کدخدا منشی و پیشنهاد حذف آیتم‌ رسانه‌های تخصصی از جشنواره، آن هم ساعاتی قبل از برگزاری می‌کنند.
نکته‌ای که پس از بازگو کردن در باور مجری مراسم هم نمی‌گنجید و وقتی فهرست برگزیدگانی که روز قبل برایش فرستاده بودند را از روی تلفن همراهش مشاهده کرد و با لیستی که روز برگزاری از سوی ستاد برگزاری برای قرائت به دستش رسیده بود مقایسه کرد، متوجه عمق داستان شد و به تکان دادن سری بسنده کرد.
به‌راستی آیا با حذف صورت مسأله مشکل حل شد؟
در این‌که جامعه رسانه‌های تخصصی اوج نابالغی خود را در این داستان به تصویر کشیدند شکی نیست، اما مجریان جشنواره چگونه این اقدام فرمایشی و شگفت‌آور خود را توجیه می‌کنند؟
این همه جلسه داوری، ارسال نشریات و... چه شد که یکشبه به باد رفت؟
مجریان این جشنواره به جسارت و شهامت و صداقت خود چه نمره‌ای می‌دهند؟
چرا مجریانی که حتی از مدیریت صدای سالن برگزاری همایش نیز عاجز بودند، اصرار به اجرای همه آیتم‌ها به‌جز بخش رسانه‌های تخصصی داشتند!؟
البته مدت‌هاست که لابی‌بازها، تمیز اصل و فرع را دربسیاری از بخش‌ها دشوار ساخته‌اند، اما باید غبطه خورد به زمانی‌که رسانه وارد باندبازی شود و با نابالغی خود به اصول لطمه زند.
نباید از نظر دور داشت که هر تفکر متعالی بر این اساس است که بهترین بودن و بهترین ماندن نه به الواح کاغذی تقدیر است و نه به قدمت و کسوت، تنها عملکرد است که مهر تائید بر سلامت رفتاری یک رسانه می‌زند.
آری صدای سرنا از سرگشاد نواختن، زیبا نیست.