«ما در مجموعه «دلپذیر» همواره تلاش داشته‌ایم که به مباحث بیرونی سازمان نگاه کنیم ولی اهمیتی ندهیم، بنابراین به همکاران توصیه می‌کنم به‌جای آنکه همواره نگاهشان به نارسایی‌های دولت باشد، به فکر حل مشکلات داخلی خودشان باشند، یقین بدانند موفق خواهند شد.»

آنچه خواندید فرازهایی از صحبت‌های یک مدیر صنایع غذایی است. گفتاری که برخلاف اکثر همکارانش که توپ مشکلات را به حق به زمین دولت و معضلاتی که تصمیم‌های ناپخته برای آنها ایجاد می‌کند می‌اندازند، فحوایی دیگر دارد.او معتقد است اگر نگاه یک مدیر به ارتقای بهره‌وری در مجموعه تولیدی‌اش باشد می‌تواند تمام بحران‌های بیرونی را مدیریت کند و مجموعه‌اش را رو به جلو ببرد.

محمداسماعیل قدس، رییس هیأت مدیره شرکت کدبانو (دلپذیر) با چنین نگاهی «دلپذیر» را به‌عنوان یکی از برندهای ملی و برتر کشور در گروه کنسرو، کمپوت و سس مبدل کرده است. 

مدیری که با این درجه از موفقیت هنوز خود را وابسته به دنیای پخش و توزیع می‌داند، چرا که هنوز هم طعم شیرین ابتکاراتی که در توزیع شیر داشت و موفقیت‌های شرکت «پخش پگاه» در وجودش نهفته است. آنچه در پی می‌آید ماحصل گفت‌وگو با این مدیر صاحب‌نام صنایع غذایی است.  

آنچه در پی می‌آید ماحصل گفت‌وگو با محمد‌اسماعیل قدس، رییس هیأت مدیره شرکت کدبانو (دلپذیر) است که با هم می‌خوانیم. 

بدون این‌که ما هیچ اطلاعی داشته باشیم روزی از سوی وزارت صنعت، معدن و تجارت تماسی با ما گرفته شد و دعوتی صورت پذیرفت تا در جلسه‌ای در سازمان توسعه تجارت حاضر شویم و پس از حضور در جلسه‌ای که به ریاست مهندس خسروتاج معاون وزیر صنعت برگزار شد متوجه شدیم که پس از بررسی غیابی و بدون اطلاع توسط وزارت صنعت، معدن و تجارت برندهای ملی بر مبنای یکسری شاخص‌ها انتخاب شده‌اند. 

در این جلسه اعلام شد که پرسشنامه‌‌هایی در 10 استان بزرگ میان مردم توزیع شده است. 

تعدادی از پرسشنامه‌ها میان مغازه‌داران و تعدادی هم میان نخبگان جامعه توزیع شده بود و پس از جمع‌آوری 20 هزار پرسشنامه 18 برند ملی کشور از میان 238 برندی که در لیست قرار داشت معرفی شدند. 

خوشبختانه «دلپذیر» در گروه کنسرو، کمپوت و سس به‌عنوان تنها برند ملی کشور برگزیده شده است. 

معتقدم این اقدام حرکت ارزشمندی بود، چرا که بدون اخذ هیچ‌گونه وجه و به‌صورت کاملاً مخفیانه صورت پذیرفت. 

هر جامعه‌ای به‌هرحال دارای مشکلاتی است و به‌طور حتم مدیران هم وظیفه رفع مشکلات را دارند، البته در هر کشوری نوع مشکل متفاوت است. به‌عنوان نمونه در اروپا «فروش» بزرگترین مشکل است و بازار آنها به‌شدت رقابتی است، در داخل کشور اما مشکل درخصوص چگونگی «تولید» یک کالاست. 

بنابراین تمام جوامع دنیا مشکل دارند برخی‌ها مشکل «تولید» و کشورهای دیگر در زمینه «فروش» با معضلاتی دست و پنجه نرم می‌کنند. 

به‌نظر من هر شرکتی دارای دو طیف از مسایل مختلف است، یکی مسایل بیرونی که ارتباط با قوانین و مقررات و دولت دارد و مسایل داخلی هم در زمره مباحثی است که بیشتر در حیطه چگونگی تولید، قیمت‌گذاری و فروش است. 

اعتقاد دارم بزرگترین مشکلی که امروز وجود دارد و صاحبان تولید به آن توجه ندارند مسایل داخلی خود شرکت‌ها و واحدهای تولیدی است. 

ما در مجموعه «دلپذیر» همواره تلاش داشته‌ایم که به مباحث بیرونی سازمان نگاه کنیم، ولی اهمیتی نمی‌دهیم، توجه ما تنها به مسائل داخلی است و به‌همین دلیل است که خوشبختانه در سال 95 هم رشد وزنی قابل توجهی در «دلپذیر» داشتیم. 

نکته قابل توجه‌تر این‌که ما از شهریور 93 تاکنون قیمت محصولات «دلپذیر» را افزایش نداده‌ایم و ثابت نگاه داشتیم. 

در حقیقت با به‌کارگیری روش‌های مختلف سعی کردیم تا با کاهش قیمت تمام شده بتوانیم با سود معقول قیمت‌ها را تثبیت کنیم. 

بنابراین به‌ همکاران توصیه می‌کنم به‌جای آنکه همواره نگاهشان به نارسایی‌های دولت باشد، به فکر حل مشکلات داخلی خودشان باشند، یقین بدانند حتماً موفق خواهند شد. 

«دلپذیر» در گذشته صادرات مطلوبی داشت، اما در سال‌های اخیر تنها به‌صورت ناپیوسته در امر صادرات فعال بوده‌ایم. 

البته امسال یک واحد صادرات ایجاد کرده‌ایم و بنا داریم براساس مطالعاتی که انجام می‌دهیم بازارها را شناسایی کنیم تا در سال 96 شاهد صادرات قابل توجه «دلپذیر» باشیم. 

بسیاری از تولیدکنندگان حتی به‌نام صنعت غذا قوانین دست‌وپاگیر اجرایی را مانع توسعه بیش‌تر تولید می‌دانند، به‌عنوان نمونه بر شکل ناصحیح مالیات بر ارزش افزوده، مسایل سازمان تأمین اجتماعی و... خرده می‌گیرند و حتی معتقدند که به‌دلیل نبود تعامل صحیح میان صنعت و جهادکشاورزی واریته‌های مناسب صنعت تولید نمی‌شود، در این رابطه چه نظری دارید؟ 

در این پرسش موارد متعددی را مطرح می‌کنید، به‌نظر بنده مانند خیلی از نقاط دنیا باید یک واحد متولی واردات و تولید ایجاد شود. این واحد باید متشکل از وزیر صنعت، معدن و تجارت، وزیر جهادکشاورزی، وزیر اقتصاد، وزیر بهداشت، رییس کل بانک مرکزی و رییس اتاق ایران باشد. 

در واقع نام این کمیته را می‌توان «کمیته تولید، واردات و صادرات» گذاشت و تأکید داشت که همیشه در این جلسات وزرا حاضر باشند و حتی مجلس می‌تواند با تصویب ماده واحده‌ای به‌صورت استثنا و در راستای حمایت از تولید و اشتغالزایی در کشور مصوبات این کمیته را که در بالاترین سطح اجرایی تشکیل می‌شود را لازم‌الاجرا کند. 

این کمیته می‌تواند تمام مباحث مربوط به واردات را به‌عنوان نمونه بررسی و پس از رأی‌گیری لازم‌الاجرا نماید. 

اگر این اتفاق نیفتد و هر ارگانی رأساً برای خود تصمیم بگیرد، معضلات فعلی پابرجا خواهد بود. 

به‌عبارتی این کمیته درخصوص آنکه چه محصولی با چه ویژگی‌هایی باید تولید شود و یا این‌که چه محصولی باید صادر شود و یا این‌که چه ماده اولیه‌ای و با چه تعرفه‌ای باید وارد شود تصمیم می‌گیرد و خیال تولیدکنندگان را برای برنامه‌ریزی مشخص می‌کند. 

البته این کمیته می‌تواند سقفی را قائل شود، مثلاً تا 5 سال فرصت دهد تعرفه‌ها عادی شود تا صنایع کشور مطابق با رقبایشان در بازار جهانی پیشرفت کنند. 

اعتقاد دارم امروز که چنین کمیته‌ای در سطح کشور وجود ندارد دو اتفاق رخ می‌دهد یکی این‌که کیفیت کالاهای تولید و قیمت‌ها در راستای مطلوب حرکت نمی‌کند و مطابق با قیمت‌های بازارجهانی نمی‌شود. 

دوم این‌‌که عملاً به مصرف کننده ظلم می‌شود.

 

ما در مجموعه «دلپذیر» به‌دنبال آن هستیم که ظرفیت‌های تولید را با استقرار سه شیفت کاری 24 ساعته پر کنیم. 

برای حصول به این نتیجه مقدمات شراکت با یک برند خارجی را فراهم کرده‌ایم که امروز در مراحل نهایی قرار دارد و امیدواریم در سال 96 با حضور آن برند در بازار ایران پس از طی مراحل قانونی بتوانیم در کنار برند «دلپذیر» آن برند را نیز تولید کنیم تا بشود از ظرفیت‌های خالی مجموعه  نیز استفاده کرد. 

اگر بخواهیم تولید در سه شیفت را مدنظر قرار دهیم حدود 50 درصد ظرفیت ما خالی است. 

فکر می‌کنم مقداری مطالعه هر دو طرف نسبت به کیفیت یک محصول کم است. 

دولتمردان باید با حضور در رسانه‌ها و نشریات به مردم راه‌های شناسایی محصول مرغوب را آموزش دهند. 

یقین دارم اگر تولیدکنندگان به‌سوی کیفیت بالا بروند هیچ دلیلی برای افزایش قیمت نخواهند داشت، چرا که با افزایش مشتری ظرفیت‌های خالی آنها پر شده و تولید اقتصادی‌تری خواهند داشت و در بلندمدت مثل همه دنیا شاهد کاهش قیمت‌ها خواهیم بود. نباید مصرف‌کنندگان هیچ‌گاه این ضرب‌المثل انگلیسی را از یاد ببرند که «هیچ گرانی بی‌حکمت نیست و هیچ ارزانی هم بی‌دلیل نخواهد بود.»

با توجه به این عبارت، انگلیسی‌ها خرید جنس ارزان را حذف کرده‌اند و همین تفکر باعث ارتقای کیفیت تولیدات انگلیسی‌ها شده است. در کشور ما هم باید فرهنگسازی لازم از سوی دولتمردان در این خصوص صورت پذیرد. 

تولیدکنندگان هم باید با ارتقای کیفیت تولیدات مردم را از خرید کالاهای بی‌کیفیت و قاچاق برحذر دارند.

منبع: اقتصاد سبز