ابراهیم میگلی نژاد
تکثیر و پرورش میگو پس از فراز و نشیبهای فراوان و تنگناهها و مشکلات بسیار، اکنون به همت و تلاش کسانیکه زندگی خود، خانواده و آیندگان خود را به این فعالیت پر بار گره زده اند به بار نشسته و به سخن ساده "بومی" شده است. در مسیر دو دهه کار و کوشش، گرفتاریها و ناملایمات فراوانی دامنگیر فعالین در این کسب و کارشد که بیشتر آن به دلیل بی تدبیری مدیران دولتی و فراهم نبودن زیربناه های حرفه (نرم افزاری و سخت افزاری) بوده است. در سه سال گذشته به یمن افزایش بی بند و بار ارزش دلار در مقابل ارزش ریال زمینه صادرات میگو و در نتیجه سودآوری مناسب برای دست اندر کاران پرورش میگوفراهم آمده بودکه در سال جاری به دلیل توانمندی دولت در مهار کاهش ارزش ریال این فعالیت بار دیگر دست خوش تردید و دودلی شده است.
در سالهای گذشته و به ویژه دوران طلایی شیلات ایران، با درک صحیح مدیران نسبت به راه اندازی بسیج تبلیغاتی اقدام نموده و افزایش مصرف سرانه ماهی را با سلیقه و تدبیر به پیش برده و واژه پربار "ماهی غذای سلامتی" را در جامعه کم مصرف ایران جا انداختند. این تلاش با همکاری و همدلی بخش خصوصی و وزارت بهداشت و درمان همراه شد و ثمره فراوانی داشت. سالهاست این حرکتها در شیلات ایران جایگاهی ندارد و روابط عمومی (مدیر پروژه افزایش سرانه آبزیان) شور و شوق گذشته پیدا نیست.
اکنون پرورش میگو با چند تنگنا مواجه شده است که مهمترین آنان عبارت است از محدودیت دسترسی به بازار مصرف، نبود نقدینگی لازم و تورم نهاده های تولید. در مورد دو موضوع آخر، علیرغم تلاش شیلات ایران بانکها ساز خود را می نوازند و تورم بازار نیز راه خود می رود. شیلات ایران به عنوان دلواپس این فعالیت ناگزیر باید چاره ای اندیشده و در این حرکت پر برکت، بخش خصوصی را در بازاریابی و افزایش سهم میگو در بازار مصرف پشتیبانی نماید.
در سال جاری با پیش فرض افزایش ارزش دلار در مقابل ارزش ریال، بخش خصوصی شاغل در زنجیره پرورش میگو اقدام به اندک توجهی به افزایش تولید داشت که ماحصل آن در حد 30% افزایش تولید برای پرورش میگو پیش بینی می شود که بازار مصرف برای همین مقدار نیز با مشکل مواجه شده و علیرغم نیاز پرورش دهندگان به نقدینگی برای آمادگی برای سال آتی، سردخانه ها مملو از میگوی پرورشی شده است و بازاریان به دلایلی (بی تجربگی، ریسک ناپذیری، اعتماد نداشتن، ...) از خرید محصول اکراه دارند و این در حالی است که سال گذشته تقاضای بسیاری برای میگوی پرورشی وجود داشت.
بی تردید زمینه افزایش تولید، درآمد، اشتغال و ارز خارجی برای این فعالیت ارزشمند با بهره گیری از شوره زارهای جنوب فراهم است و اندک توجهی از سوی دولت، امید و رونق کار فراهم می آید. برای نجات پرورش میگو لازم است برای بازار مصرف داخلی کمی تلاش کرد. این از جمله وظایف دولت است که با تدبیر از امکانات موجود بهره گیرد و راهی برای بازار میگوی تولیدی فراهم آورد. بخش خصوصی در نبود فعالیت دولت در چند سال گذشته این بار را به دوش کشیده و کم کم راه خود را یافته است ولی افزایش تولید، بازار مصرف مناسب را طلب می کند و در این مسیر دولت لازم است سرمایه گذاری لازم به ویژه نرم افزاری را بنماید.
گام مهم برای فراهم سازی تولید میگوی پرورشی وجود بازار مطمئن می باشد که با رقابت موجود در بازار بین الملل به نظر می رسد ساده ترین و قابل دسترس ترین بازار برای میگوی پرورشی "بازار داخلی" باشد. بازار ایران هم مناسب است و هم قیمتها قابل توجه. نکته اساسی ایجاد "بازار نو" برای این محصول ارزشمند است. پیش بینی تولید برای سال جاری 18هزار تن میگو است که در بازار مصرف 70 میلیونی ایران سهم سرانه سالانه کمتر از 250 گرم خواهد بود. پیشنهاد می شود مانند سالهای طلایی شیلات ایران، برنامه مناسبی تدوین و با همکاری بخش خصوصی نهایی شود تا با یک گام دیگر میگو به عنوان پروتیین سالم برای تقویت امنیت غذایی جامعه در رسانه های عمومی جایگاه یابد و راه برای تولید بیشتر فراهم شود. در این مسیر بهره گیری از تجربه و تخصص سازمانهای تخصصی بین المللی، کشورهای پیشگام و دست آوردهای بازار مصرف سایر اقلام کشاورزی هم چون مرغ و شیر می تواند کارساز باشد. هر چند موضوع بازار سالها است مورد توجه بوده و اهمیت آن هویدا شده است ولی اقدام قابل قبولی تا کنون به ویژه برای میگو که زمینه افزایش جهشی تولید و درآمد برای ساحل نشینان دارد و به مقدار زیاد فشار را بر منابع دریایی کاهش می دهد نشده است. نپرداختن به موضوع بازار روند افزایش تولید میگوی پرورشی را بار دیگر با تنگنا مواجه می سازد که از تحمل سرمایه گذاران در این بخش خارج است.
تکثیر و پرورش میگو پس از فراز و نشیبهای فراوان و تنگناهها و مشکلات بسیار، اکنون به همت و تلاش کسانیکه زندگی خود، خانواده و آیندگان خود را به این فعالیت پر بار گره زده اند به بار نشسته و به سخن ساده "بومی" شده است. در مسیر دو دهه کار و کوشش، گرفتاریها و ناملایمات فراوانی دامنگیر فعالین در این کسب و کارشد که بیشتر آن به دلیل بی تدبیری مدیران دولتی و فراهم نبودن زیربناه های حرفه (نرم افزاری و سخت افزاری) بوده است. در سه سال گذشته به یمن افزایش بی بند و بار ارزش دلار در مقابل ارزش ریال زمینه صادرات میگو و در نتیجه سودآوری مناسب برای دست اندر کاران پرورش میگوفراهم آمده بودکه در سال جاری به دلیل توانمندی دولت در مهار کاهش ارزش ریال این فعالیت بار دیگر دست خوش تردید و دودلی شده است.
در سالهای گذشته و به ویژه دوران طلایی شیلات ایران، با درک صحیح مدیران نسبت به راه اندازی بسیج تبلیغاتی اقدام نموده و افزایش مصرف سرانه ماهی را با سلیقه و تدبیر به پیش برده و واژه پربار "ماهی غذای سلامتی" را در جامعه کم مصرف ایران جا انداختند. این تلاش با همکاری و همدلی بخش خصوصی و وزارت بهداشت و درمان همراه شد و ثمره فراوانی داشت. سالهاست این حرکتها در شیلات ایران جایگاهی ندارد و روابط عمومی (مدیر پروژه افزایش سرانه آبزیان) شور و شوق گذشته پیدا نیست.
اکنون پرورش میگو با چند تنگنا مواجه شده است که مهمترین آنان عبارت است از محدودیت دسترسی به بازار مصرف، نبود نقدینگی لازم و تورم نهاده های تولید. در مورد دو موضوع آخر، علیرغم تلاش شیلات ایران بانکها ساز خود را می نوازند و تورم بازار نیز راه خود می رود. شیلات ایران به عنوان دلواپس این فعالیت ناگزیر باید چاره ای اندیشده و در این حرکت پر برکت، بخش خصوصی را در بازاریابی و افزایش سهم میگو در بازار مصرف پشتیبانی نماید.
در سال جاری با پیش فرض افزایش ارزش دلار در مقابل ارزش ریال، بخش خصوصی شاغل در زنجیره پرورش میگو اقدام به اندک توجهی به افزایش تولید داشت که ماحصل آن در حد 30% افزایش تولید برای پرورش میگو پیش بینی می شود که بازار مصرف برای همین مقدار نیز با مشکل مواجه شده و علیرغم نیاز پرورش دهندگان به نقدینگی برای آمادگی برای سال آتی، سردخانه ها مملو از میگوی پرورشی شده است و بازاریان به دلایلی (بی تجربگی، ریسک ناپذیری، اعتماد نداشتن، ...) از خرید محصول اکراه دارند و این در حالی است که سال گذشته تقاضای بسیاری برای میگوی پرورشی وجود داشت.
بی تردید زمینه افزایش تولید، درآمد، اشتغال و ارز خارجی برای این فعالیت ارزشمند با بهره گیری از شوره زارهای جنوب فراهم است و اندک توجهی از سوی دولت، امید و رونق کار فراهم می آید. برای نجات پرورش میگو لازم است برای بازار مصرف داخلی کمی تلاش کرد. این از جمله وظایف دولت است که با تدبیر از امکانات موجود بهره گیرد و راهی برای بازار میگوی تولیدی فراهم آورد. بخش خصوصی در نبود فعالیت دولت در چند سال گذشته این بار را به دوش کشیده و کم کم راه خود را یافته است ولی افزایش تولید، بازار مصرف مناسب را طلب می کند و در این مسیر دولت لازم است سرمایه گذاری لازم به ویژه نرم افزاری را بنماید.
گام مهم برای فراهم سازی تولید میگوی پرورشی وجود بازار مطمئن می باشد که با رقابت موجود در بازار بین الملل به نظر می رسد ساده ترین و قابل دسترس ترین بازار برای میگوی پرورشی "بازار داخلی" باشد. بازار ایران هم مناسب است و هم قیمتها قابل توجه. نکته اساسی ایجاد "بازار نو" برای این محصول ارزشمند است. پیش بینی تولید برای سال جاری 18هزار تن میگو است که در بازار مصرف 70 میلیونی ایران سهم سرانه سالانه کمتر از 250 گرم خواهد بود. پیشنهاد می شود مانند سالهای طلایی شیلات ایران، برنامه مناسبی تدوین و با همکاری بخش خصوصی نهایی شود تا با یک گام دیگر میگو به عنوان پروتیین سالم برای تقویت امنیت غذایی جامعه در رسانه های عمومی جایگاه یابد و راه برای تولید بیشتر فراهم شود. در این مسیر بهره گیری از تجربه و تخصص سازمانهای تخصصی بین المللی، کشورهای پیشگام و دست آوردهای بازار مصرف سایر اقلام کشاورزی هم چون مرغ و شیر می تواند کارساز باشد. هر چند موضوع بازار سالها است مورد توجه بوده و اهمیت آن هویدا شده است ولی اقدام قابل قبولی تا کنون به ویژه برای میگو که زمینه افزایش جهشی تولید و درآمد برای ساحل نشینان دارد و به مقدار زیاد فشار را بر منابع دریایی کاهش می دهد نشده است. نپرداختن به موضوع بازار روند افزایش تولید میگوی پرورشی را بار دیگر با تنگنا مواجه می سازد که از تحمل سرمایه گذاران در این بخش خارج است.
نظر شما